Ta ki Bursa Atatürk Stadyumu’nda, biri yanıma gelene kadar. Bursaspor’un Avrupa’yı inter-toto'da salladığı yıllardı.Ilık bir ilkbahar günü, dönemin Bursaspor'unu izlemek için tribünlerdeki yerimizi almıştık. Tam önümde dönemin yıldızı Elvir Baliç ısınıyordu. Aniden “Baliç!” diye bağırdığımı ve onun ısınmayı bırakıp yanıma geldiğini hatırlıyorum. İki dakikalık muhabbet, çektirilen bir fotoğraf ve ''0'' km bir Bursaspor taraftarı olarak ayrılmıştım o gün stadyumdan.
Bursaspor taraftarlığım baki kaldı ama en sevdiğim futbolcu her zaman Lefter oldu. Üniversite’de okuduğum yıllarda, bir öğleden sonra, kimseye haber vermeden Büyükada vapuruna bindim. Amacım, Lefter’i bulmak ve onunla futbol konuşmaktı; sadece futbol. Adaya ayak bastığımda, elimle koymuş gibi buldum; bahçesindeki çiçeklerle uğraşan Lefter’i. Onunla bir fotoğraf çektirmek ve sadece futbol konuşmak istediğimi söyledim. Beni evine buyur etti; iki saat, sadece futbol konuştuk. Yüzlerce fotoğrafta gizlenmiş anıları teker teker anlattı bana. Evden, hâlâ Bursaspor taraftarı ama Lefter hayranı bir futbolsever olarak ayrıldım.
Sporda “idol” yaratmak önemlidir. Çünkü tesis yeterliliği kadar, örnek alınabilecek, hayran olunabilecek sporcular da gereklidir; gelişimi sağlamak için. İsveç’e tenisi Bjorn Borg; ABD’ye bisikleti Lance Armstrong sevdirmiştir. Hâlâ bütün Fenerbahçeliler, “Cihatlar, Lefterler, Canlar, Fikretler!” diye tempo tutuyor; konu Galatasaray’a geldi mi, Metin Oktay baş tacı ediliyor. Beşiktaş Hakkı Yeten, Süleyman Seba; Trabzonspor Şenol Güneş, Özkan Sümer’siz düşünülemiyor. Çünkü her idol, peşinden spora aşık yeni nesiller yetiştiriyor.
Bence Türk futbolunun günümüzdeki en büyük problemi, idol yaratamıyor olmasıdır. Kimse, teknik yeterlilikten, atılan çalımlardan bahsetmesin. Misal, sokaktaki çocuğun son 15 yılda Türk futbolundan örnek alacağı oyuncu kimdir? Yeni yetişen nesil, hayranı olduğu futbolcuları, maç sonrası demeçleri hariç nerelerde görebiliyor; nerede dokunabiliyor onlara, nerede kendilerinden bir parça buluyor?
Emre, sahada rakibine, “Boğazını keserim!” hareketi yapıyor. Selçuk hakeme arkadan çelme takıyor. Zaten tüm futbolcuların öncelikli tercihleri Fenerbahçe’nin kendi yayın organları; başka yerlere konuşmalarına izin bile verilmiyor. Gerçek futbolseverlerin onlara dokunması engelleniyor. Arda, her gün manşetlerde ama attığı çalımlarla değil, yarattığı sansasyonlarla gündeme geliyor. Kaptanlığını yaptığı camiayla, bir çorbacı açılışı yüzünden bile karşı karşıya gelebiliyor. Tribünler yangın yeri. Binlerce insan, kolluk kuvvetlerinin gözü önünde birbirine giriyor. Küfür zaten standart tezahürat hâlini almış. İnsanlar, statlara gelmekten korkuyor. Medyanın bir bölümü bu gerilimi körükleyip, bol reytingli programlarını bir sonraki yayın dönemine taşımaya çalışıyor...
Pasta büyüyor ama Türk futbolu günden güne kan kaybediyor. Çünkü medyada atılan “şişirme” manşetlerin aksine, Türk futbolu idol yaratamıyor. Bu yüzden haftasonları milyonlarca futolsever, Avrupa liglerinden yayımlanan maçlar için ekran başına geçiyor. Messi’nin temiz futbolundan, Iniesta’nın araya attığı toplardan, Mesut’tan, Gerard’dan, Rooney’den, Robinho’dan çok daha fazla zevk alıyor çünkü. Bugün Anadolu şehirlerinin sokak aralarında, çocuklar sırtlarına artık yabancı futbolcuların formalarını geçiriyorsa, o işte küreselleşme haricinde başka bir terslik var demektir. Aynı çocukların abileri Hakan Şükür formaları giymişken...
Çok merak ediyorum acaba bugün manşetlerden inmeyen kaç futbolcumuz, bir çocuğun kalbini çalacak sempatiyi yaratabiliyor? Bundan 50 yıl sonra hangisinin ayağına bir üniversiteli genç, sadece ve sadece futbol konuşmak için gidecek; o bahçesinde çiçekleriyle uğraşırken... Hangisi Metin Oktay olabilecek ya da Lefter; işte budur futbolumuzun asıl meselesi...
